U bent hier
Leucoptera spartifoliella (Hübner, 1813)
Het ei wordt aan de bovenkant afgelegd meestal op éénjarige twijgen van de struik.
Bij Leucoptera spartifoliella wordt het ei bij het uitkomen niet gevuld met frass en valt daardoor van de twijg. Bij Trifurcula immundella daarentegen is het ei gevuld met zwart frass waardoor het ei van die soort opvallend zichtbaar blijft zelfs nadat de rups de mijn al heeft verlaten.
De geelgroene rups wordt groener naar mate ze ouder wordt. Ze heeft een bruine prothoracale en anale plaat, de kop evenals de poten die in een later stadia goed ontwikkeld zijn zijn bruin tot zwart van kleur.
De rupsen starten met zich te voeden in oktober maar ze zijn niet actief bij koud weer, in de lente eten ze weer verder.
In het eerste gedeelte van de mijn loopt de gang meestal naar boven. Het is een smalle gang die kronkelend door de epidermis van de jonge bremtakken loopt. Later wanneer de rups groter wordt mineert ze de stengel dieper uit en wordt de gang zo breed als de stengel zelf, die gangen lopen steeds tussen twee hoeken van de stengels, de rups steekt bij zo'n knobbel over naar de andere kant en veranderd de richting van de gang, dit doet ze verschillende keren.
De geelbruine pop ligt in een opvallende witte cocon die op de plant wordt gesponnen.
- Stengelmineerder.
- Na de overwintering vreten ze zich snel vol en verpoppen op de plant zelf! Ze zijn makkelijk te vinden door de spierwitte coconnetjes die opvallen tussen de bremtakken.
- Op sommige plaatsen kan deze soort vrij gewoon zijn.
- Het verschil tussen Trifurcula immundella en deze soort is soms moeilijk te zien.
Info omtrent de verspreiding op Catalogue of the Lepidoptera of Belgium.
Deze soort ontbreekt nog in heel wat Noord en Noord-Oost Europese landen. Ook is de soort afwezig op het Balkan schiereiland.
De motjes vliegen in één generatie per jaar van in de maand mei tot in juli. Minerende rupsen zijn te vinden vanaf oktober, ze overwinteren en vreten na de winter snel door tot in april afhankelijk van het weer.
