You are here
Bucculatrix ainsliella Murtfeldt, 1905
De jonge minerende rupsen zijn geel en hebben een bruine kop en prothoracale plaat. De vrijlevende rupsen, die tot 5mm groot worden, zijn bleek geelgroen en hebben een bleekbruine kop.
De mijn is een kleine voldiepe gang die meestal in een nerfoksel ligt. De gang is vrijwel geheel gevuld met zwartbruin frass en de rupsen verlaten de mijn via de bladonderzijde. Later leven de rupsen vrij op het blad en maken ze venstervraat aan de onderkant van het blad. De rups mineert niet doorheen de grotere nerven van het blad.
De cocon is geribbeld en vrij opvallend spierwit en onderscheidt zich daarmee van Bucculatrix ulmella die ook op Amerikaanse eik kan voorkomen.
- Deze recent ontdekte soort in Nederland is bij ons ook al op verschillende plaatsen waargenomen.
- Doordat er op Amerikaanse eik twee soorten Bucculatricidae voorkomen is het moeilijk om verlaten mijnen op naam te brengen zonder rups of cocon. De mijnen van Bucculatrix ulmella en die van Bucculatrix ainsliella zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden.
- Deze soort werd in 2014 door onze werkgroep vooral in de provincie Limburg in hoge aantallen waargenomen.
Info omtrent de verspreiding op Catalogue of the Lepidoptera of Belgium.
Deze soort is van Noord-Amerikaanse oorsprong. Recent ontdekt in Nederland, België en ook Duitsland.
De motjes vliegen van midden april tot begin oktober, waarschijnlijk in 3 generaties per jaar.
